روزچهارم
نگاه ششم:تا معراج راهی نیست! باید از خودت عبور کنی
کنار جاده ، یه نهر آبی بود خنک، نزدیک ظهر بود، اما انگار هیچ حسی نسبت به هوا نداشتم، اما آب خنک بود! به صورتم زدم! کفش هام رو کندم و کمی شستم، شانه ای به سر و صورتم زدم! لباسم را تکاندم و کمی با آب غبارش رو گرفتم!
عجیب بود، انگار قرار بود به مراسم خواستگاری برم!!! جدی! آخه واقعا هم قضیه خواستگاری بود! میخواستم سراغ کسانی بروم که وقتی با بچه ها از آنجا جدا شدیم، با همان نظر اول پسندیدمشان! (شاید برعکس!!!) و خداحافظی هم نکردم! پس حس ام درست بود! دوباره برگشتم!
تیپ! زدنمان که تمام شد، تابلوی 70کیلومتر تا اهواز انگار مسخره بنظر میآمد! عزم پیاده رفتن و اینکه قطعاً تا قبل از نمیه شب میرسم! و خلاصه! راه اتفادم بی آنکه متوجه جاده و ماشین باشم! باید متوجه خودم می بودم، که با چنین رویی سیاه آیا ما را بدانجا باری هست؟!
به هرحال؛
تلفن باز نالید! سلام حاجی پیاده شدی!! آره باید برم اهواز! حاجی پس صبر کن یکی از بچه ها هم با شما میآد! میآد! کجا! اونم خادمه! اگه مشکلی نیس با هم برید! نذاشت بگم من پیاده عازمم، خداحافظی کرد و قطعش کرد! خلاصه ما هم آخر مرام! موندیم تا طرف بیاد!
قبلا ندیده بودمش، تو اردو هم انگار یادم نیستش! به هر حال خودشو با یه موتور بهم رسوند! از اون چیزای عالَم بود!! خلاصه موتوری بیچاره رو گذاشت تو معذرو مرامی و اون بنده خدا هم ما رو تا سیدعباس رسوند و خودش رفت! (اهل اهواز زود مرامش گل میکنه!! )
عجب حکایتی شد این سفر ما!
خداییش مثل هفت شهر عشق نگیم، شد ماجرای سی مرغ جناب عطار،
تو سید عباس ، معجزه هایی از صفا و خلوص وبی آلایشی رو دیدم...
پ.ن:
از این پس عکس نخواهیم داشت! دوربین رو تحویل دادم!
البته در معراج دوربین و یک دوربینی لحظاتی گیرمان آمد!
بدلیل اینکه سفری در پیش است، احتمالا فردا قسمت پایانی تقدیم خواهد شد! و ناگهان...
پ.ن سفر بماند برای فرداشب!
خاطرات سفر راهیان نور87
ق1:چاره
ای جزراهی بودن نیست
ق2:قصه ی
1شب آفتابی
ق3: 1شب
در 1دارالمجانین خوب
ق4:
شلمچه
مرز خاک و آسمان
ق5:
اروند مرز آب و آسمان
ق6:
مهمات
ق7:
منطقه آمدن آمادگی میخواد!
ق8: روح
خدابود و دیگر هیچ نبود
ق9:
خدابود و دیگر هیچ نبود
شب مهتاب،ماه میآد تو خواب...
سیدعباس، و نوجوانانی مثل آب زلال...