قلمک

شب 13ام!

قصه ی اولین ستاره!

سلام هی حتی مطلع الفجر و این قرن، قرن غلبه مستضعفین بر مستکبرین است

قصه ی ستاره!

و آسمان ستاره را چه تنگ گرفته در بغل

ستاره را چه می شود مگر

چه اخم کرده ای به ما

و تلخ گشته نور روشنت

و سایه ات چه سرد ، چو نورهای سرد قهر های تو

دوباره قهر کرده ای ستاره از کدام خبط من ،به من

کدام خبط من ؟!

من آن سیاهی ام که شب به شب برات قصه آروم

به اشک و آه و نای نی و یا که بزم گویمت

ز خنده ها و ناز ها ، اشاره ها و رازها

من آن سیاهی ام که شب به شب همه به خواب مست می شوند

و هیچ کس برای تو صدا نمی کند

ترانه یا که شعر های سوزناک و آهگین نمی دهد سری و

سر به تو نمی زند منم تو را همیشه قصه گو

تو اخم کرده ای به من !

به من که تا سحر برای تو

چو مرغ شب نشین هر قفس

صدا کنم ، ترانه سر دهم

به من که هر زمان به ابر غمزه می کنی

به خیسی سکوت چشمهام برات گریه می کنم !

و یا که از تو من سرایم آنچه دیده ام

برای آنکه می ندیده ات

-تو را و نورهات را –

نمی تواند از تو یا که نورهات حرفها زند !

مقابله مکن به ما ، ز ما دور تر ز این مشو

به سیر دورتر به کهکشان دیگری مرو

که عمرم من کم است کمتر از 3سال و 10 دگر

دلت به حال چشم تار من

به حال زار من

به حال دست من که از تو می شود به رقص

به حال پای من که هر کجا رود تو را سراست

به حال فکر من ز تو خمار تر ز هر شبست و

- و جز تو نیست در سرش –

به حالِ حالِ ما که ایچنین گرفتی اش

به حال روح خسته ام که از زمانه زود قهر می کند

به حال جسم من خمیر و خورد می شود سریع

به رحم

نه

اصلاً به حال خود

که من روم دگر کسی چنین تو را صدا نمی زند

.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!........................... برای تو

چه اشتباه خنده دار و تلخ

آمدم به هوش

آمدم به حال

-نگفته بودمت به من نخند ، که خنده ات مرا سبک سرم نموده –

دو شب ز حال قبل تر ،

که شعر دیگری برات خوانده بودم از سکوت و غم

ز دور های شهرعاشقان "راست باز و پاک باز"....

دگر به روی من مخند

ز این سبک سری مرا ببخش

و آسمان ستاره را چه تنگ گرفته در بغل

ستاره را چه می شود مگر

دوباره خنده رو شدی ستاره

وه چه خوب شد تو خنده رو شدی

نکته: