مشهد‌الرضا كه مي‌روم، نه كه همه‌چيزم مخالف آدم‌هاست كه آدميت قهر است با من انگار، توي حرم نمي‌روم زياد!
... توي حرم مي‌روم و سلام مي‌دهم، تلاش هم مي‌كنم براي رسيدن دست‌هام به ضريح ولي بعدش فقط دوست دارم بنشينم توي صحن، همين دو ماه پيش كه مشرف شده بودم بيش‌ترش را توي صحن بودم كه بشينم و هي فقط مبهوتِ مهرباني‌اش بشوم و فقط نگاهش كنم... فقط نگاهش كنم!

و بله! هر ارميايي براي خودش مصطفايي دارد كه آخر هم هم‌نشين اويي خواهي شد كه علاقه‌اش داشته‌اي!

و راستي؛ سلام!